สวัสดีครับเพื่อน ๆ ชาวเกมเมอร์ทุกท่าน เวลาเล่นเกมผี ส่วนใหญ่เรามักจะเจอเสียงตุ้งแช่ ตัวประหลาดโผล่พรวด หรือฉากเลือดสาดจนล้นจอ แต่สำหรับ Chilla’s Art ค่ายเกมอินดี้จากญี่ปุ่นที่ขึ้นชื่อเรื่องความสยอง พวกเขาไม่เล่นแบบนั้น เกมของพวกเขาหลอนแบบคืบคลาน เหมือนเงาดำแอบยืนอยู่มุมห้อง แล้วค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ทีละก้าว จังหวะเสียงลม เสียงประตู เสียงฝีเท้า หรือแม้แต่ความเงียบเองก็สามารถทำให้หัวใจเต้นแรงจนหายใจติดขัดได้ หากคุณพร้อมแล้ว เตรียมเปิดประตูไปสู่โลกที่มืดหม่นและวังเวงแบบญี่ปุ่นแท้ ๆ กับ 10 เกมสยองขวัญของ Chilla’s Art ที่หลอนจนคุณอาจต้องปิดคอมหนีแทนจบเกมเอง
1. The Closing Shift
เกมนี้ให้เราเป็นพนักงานร้านกาแฟที่ต้องปิดร้านตอนกลางคืน ฟังดูธรรมดาใช่ไหมครับ แต่เชื่อเถอะว่า…ไม่กี่นาทีก็เริ่มรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองจากมุมร้านแล้ว บรรยากาศมันเงียบแบบผิดปกติ เสียงเครื่องชงกาแฟกลายเป็นเสียงเตือนภัย กล้องวงจรปิดก็ทำงานเหมือนตั้งใจจะให้เราระแวงหนักกว่าเดิม ลูกค้าที่เดินเข้ามาแต่ละคนหน้าตาน่ากังวลกว่าเมล็ดกาแฟคั่วเข้ม แล้วพอเริ่มรู้ว่ามีคนตามเราอยู่จริง ๆ นั่นแหละถึงจุดที่หลายคนกดปิดเกมแทนปิดร้าน เพราะเล่นต่อไม่ไหว ใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะสั่งลาเลยล่ะครับ
2. Night Delivery
ในเกมนี้เรารับบทเป็นพนักงานส่งของตอนกลางคืน เดินขึ้นลงอพาร์ตเมนต์เงียบ ๆ ที่ดูเหมือนทุกคนปิดไฟนอน แต่ความจริงคือ…ไม่มีใครได้หลับแน่ โดยเฉพาะตัวเรา เสียงลิฟต์ดังแผ่ว ๆ เหมือนเตือนว่าไม่ควรขึ้นไปชั้นบน กล่องพัสดุแต่ละกล่องยิ่งถือยิ่งรู้สึกหนัก เพราะไม่รู้ว่าคนที่รอรับมันเป็นคน หรือเป็นอะไรบางอย่าง ประตูที่เปิดแง้มไว้ ไฟทางเดินที่กะพริบแบบท้าทายหัวใจ และเสียงฝีเท้าที่ไม่รู้มาจากไหน ทำให้การส่งของครั้งนี้เหมือนทำเควสต์เอาชีวิตรอดมากกว่างานพาร์ตไทม์ เล่นไปสักพักจะเริ่มถามตัวเองว่า “ไม่น่ามาทำงานนี้เลยตู”
3. Akai Onna
เกมนี้พาเราเข้าไปในหอพักนักศึกษา ที่ตอนแรกก็เหมือนจะปกติ เรียบ ๆ เงียบ ๆ เหมาะกับการอ่านหนังสือยามดึก แต่บรรยากาศกลับเริ่มแปลกขึ้นทีละนิด เหมือนตึกมันมีความลับซ่อนอยู่ตามตู้รองเท้า โถงเดินที่ยาวเกินไป และเสียงฝีเท้าที่ได้ยินทั้งที่เราอยู่คนเดียว ชื่อเกมก็บอกอยู่แล้วว่าเกี่ยวกับ “ผู้หญิงชุดแดง” แต่สิ่งที่ทำให้หลอนจริง ๆ คือจังหวะที่เธอไม่ออกมาให้เห็นตรง ๆ กลับมาหายใจอยู่ข้างคอเรามากกว่า ทุกก้าวในอพาร์ตเมนต์นี้ทำให้เราเริ่มกลัวของธรรมดาอย่างผ้าม่านที่ไหว หรือเงาตามกำแพง พอเล่นไปเรื่อย ๆ จะเริ่มคิดว่า ถ้ามีเสียงเคาะประตูห้องจริง ๆ ในชีวิตแบบนี้…จะเปิดดีไหม หรือแกล้งหลับแล้วภาวนาให้มันเดินผ่านไปเองดีกว่า
4. The Radio Station
คราวนี้เราไปตั้งแคมป์บนภูเขา เพื่อตามหาเบาะแสสถานีวิทยุร้างกลางป่า บรรยากาศมาแบบเงียบเกินเหตุ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหายใจ มีแค่เสียงลม เสาไฟสั่น ๆ และไฟฉายที่ทำงานเหมือนอยากหยุดเมื่อไหร่ก็ได้ สถานที่ในเกมโล่งจนทำให้รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างกำลังซ่อนอยู่ตรงที่ตาไม่ทันมอง มันมีเสียงคลื่นวิทยุซ่า ๆ ที่ดังขึ้นมาแบบไม่บอกเหตุผล เหมือนมีใครอยากสื่อสาร แต่เราไม่แน่ใจว่าควรฟังหรือปิดมันไปเลย ทุกครั้งที่สัญญาณขึ้นแรง ๆ จะสัมผัสได้ถึงความรู้สึก “มีอะไรอยู่ใกล้มาก” แบบที่หลังคอชาไปหมด เกมนี้ไม่ได้หลอนแบบตุ้งแช่ แต่หลอนแบบค่อย ๆ ขุดความกลัวลึกในใจ จนอยากรีบลงเขาไปหาคนจริง ๆ มากกว่าเจอคลื่นวิทยุอีกหนึ่งครั้ง
5. The Convenience Store
งานพาร์ตไทม์ในร้านสะดวกซื้อยามดึก ที่ตอนแรกก็เหมือนจะซอฟต์ ๆ แค่เช็กสต๊อก เช็ดเคาน์เตอร์ เปิดไฟให้สดใส แต่พอเวลาผ่านไป ร้านที่เคยสว่างกลับเริ่มมืดลงทีละมุม เหมือนหลอดไฟเริ่มเสียพร้อมกันทั้งสาขา กล้องวงจรปิดกลายเป็นเพื่อนที่ไว้ใจไม่ได้ เพราะมันชอบจับภาพ “บางอย่าง” ที่ไม่ควรอยู่ในร้านเลย ลูกค้าที่เข้ามาก็ดูแปลก ๆ เหมือนมาเดินเอาบรรยากาศมากกว่ามาซื้อของ สินค้าที่ร่วงตกพื้นเองโดยไม่มีคนแตะ และเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทั้งที่ไม่มีใครเข้ามา พอทำงานไปเรื่อย ๆ จะเริ่มคิดว่า เงินชั่วโมงละเท่าไหร่ก็ไม่คุ้มแล้วครับ ถ้าเจอแบบนี้ในชีวิตจริง ฉันว่าส่งใบลาออกแล้ววิ่งกลับบ้านน่าจะสบายใจกว่าเยอะครับ
6. The Karaoke
ใครคิดว่าร้องคาราโอเกะตอนกลางคืนคือฟีลผ่อนคลาย ลบภาพนั้นทิ้งไปได้เลยครับ เกมนี้เปิดห้องร้องเพลงแบบเหงา ๆ อยู่คนเดียว แล้วอยู่ดี ๆ ก็เริ่มรู้สึกเหมือนเสียงไมค์ที่ก้อง ไม่ได้ก้องกลับมาแค่เสียงเรา ไฟในห้องสั่นเบา ๆ เพลงที่เปิดอยู่จู่ ๆ ก็เงียบเหลือแต่เสียงลมหายใจ ไม่รู้ว่าเป็นของเรา หรือของใครอีกคนที่อยู่ใกล้เกินไป เสียงฝีเท้าข้างนอกห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนมีคนเดินวนอยู่หน้าประตู แต่พอเปิดดู ก็ไม่มีใคร พอปิดอีกครั้ง เสียงนั้นมันกลับมาเร็วกว่าเดิม ทุกอย่างในร้านดูปกติ แต่หัวใจเราไม่ปกติเลย เล่นไปจนถึงจุดหนึ่งจะเริ่มเกลียดเสียงไมค์ที่ฟีดแบ็กขึ้นมา เพราะมันฟังเหมือนเสียงของบางคนที่ไม่ควรมีอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรก…
7. Stigmatized Property
เกมนี้ให้เราไปสำรวจอพาร์ตเมนต์ราคาถูกที่สุดในเมือง ฟังดูเหมือนดีใช่ไหมครับ แต่ราคาถูกขนาดนี้มีเหตุผลครับ เพราะ “บางสิ่ง” ไม่เคยออกจากห้องเช่าไปไหน บรรยากาศในอพาร์ตเมนต์มืดและเงียบผิดปกติ ทุกเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ กลายเป็นสัญญาณเตือน ฝีเท้าที่ไม่ได้ยินใครเดินตามก็เริ่มดังขึ้นเอง เงาที่สะท้อนบนผนังทำให้เราสงสัยว่าตัวเองอยู่คนเดียวจริงหรือเปล่า ตู้เสื้อผ้าที่เคยปิดสนิทเหมือนมีคนซ่อนอยู่ข้างใน และบางครั้งเสียงลมก็ฟังเหมือนเสียงพูดกระซิบ เกมนี้ไม่ได้หลอนแบบตุ้งแช่ แต่หลอนแบบค่อย ๆ คลายประสาท ทำให้เราอยากรีบออกจากห้องนั้นให้เร็วที่สุดครับ
8. Missing Children
เกมนี้ให้เราไปตามหาเด็กที่หายตัวไปในเมืองที่เงียบสงัดจนผิดปกติ ตอนแรกอาจคิดว่าเป็นเพียงเควสต์ช่วยเหลือ แต่ยิ่งเล่นก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเมืองทั้งเมืองซ่อนความลับไว้ตามมุมตึกและตรอกซอกซอย เสียงเด็กหัวเราะหรือร้องไห้ก้องอยู่ไกล ๆ แต่พอเข้าไปดู กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แสงไฟถนนกะพริบแบบไม่สม่ำเสมอ ทำให้ความมืดในมุมต่าง ๆ ดูลึกลับและน่ากลัวขึ้นทุกที ทุกครั้งที่เราก้าวเข้าไปใกล้เบาะแสใหม่ จะมีความรู้สึกว่ามีใครบางคน…หรือบางสิ่ง…กำลังจับตาดูเราอยู่ตลอดเวลา เล่นไปสักพัก ความรู้สึกอยากออกจากเมืองแบบนี้ก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ครับ
9. The Bathhouse
เกมนี้พาเราไปที่ออนเซ็นหรือบ้านอาบน้ำสาธารณะตอนดึก ฟังดูเหมือนผ่อนคลาย แต่บรรยากาศกลับตรงข้ามเลยครับ น้ำที่ร้อนกลับไม่ช่วยให้อุ่นใจ สถานที่ว่างเปล่า มีแค่เสียงน้ำไหลและเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ไม่ได้ยินใครเดินตาม แต่ก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่รอบตัว แสงไฟสลัวและไอน้ำทำให้เรามองไม่ชัด ทุกเสียงสะท้อนในห้องเหมือนมีชีวิต พอเงยหน้าขึ้นจากอ่างก็เริ่มเห็นเงาที่ไม่น่าจะเป็นของเรา และบางครั้งน้ำก็สั่นเหมือนใครเพิ่งผ่านไป เกมนี้ไม่ได้หลอนแบบกระชากจิตใจทันที แต่หลอนแบบค่อย ๆ แทรกเข้ามา จนเราต้องก้มหน้าก้มตาอาบน้ำให้เสร็จเร็วที่สุดครับ
10. Parasocial
เกมนี้เรารับบทเป็นสตรีมเมอร์ที่กำลังไลฟ์กับผู้ชมแบบเรียลไทม์ แต่ความหลอนไม่ได้อยู่ที่ผีหรือเงาดำ…อยู่ที่ความรู้สึกว่ามีใครบางคนติดตามเราแบบใกล้ชิดเกินไป พฤติกรรมผู้ชมในเกมเริ่มแปลกขึ้น ส่งข้อความหรือคำขอที่เหมือนรู้ทุกการกระทำของเรา จนเรารู้สึกเหมือนถูกจับตาอยู่ตลอดเวลา เสียงแจ้งเตือนจากแชทที่ดังกว่าปกติทำให้ใจเต้นแรงขึ้นทุกครั้ง เงาที่สะท้อนจากหน้าจอเหมือนเป็นใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง เกมนี้หลอนแบบใกล้ตัวแบบสุด ๆ จนบางทีเรากดปิดสตรีมยังรู้สึกเหมือนใครบางคนยังคอยมองอยู่ไม่หายเลยครับ
เกมของ Chilla’s Art ไม่ได้หลอนเพราะผีอย่างเดียว แต่เพราะมันแตะความกลัวที่เรามีอยู่จริงในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นการทำงานดึกในร้านสะดวกซื้อ กลับบ้านคนเดียวตอนกลางคืน หรือเสียงประตูที่ดังทั้งที่เราอยู่ตัวคนเดียว ความธรรมดาที่กลายเป็นฝันร้ายแบบนี้นี่แหละที่ทำให้เกมของค่ายนี้ฝังใจยาวนานกว่า jumpscare ทั่วไป หากคุณอยากสัมผัสความหลอนแบบที่บอกไม่ถูก ลองสักหนึ่งเกม…แล้วระวังนะครับ ว่าหลังปิดเกม คุณอาจไม่กล้าเดินไปปิดไฟคนเดียวก็ได้ครับ 🙂
